Amy, a dokładniej Amy Beatrice Carmichael (16 grudnia 1867 – 18 stycznia 1951) była irlandzką misjonarką w Indiach, która otworzyła sierociniec i założyła misję w Dohnavur. Służyła w Indiach przez 55 lat i napisała 35 książek o swojej pracy misjonarskiej.

Wczesne życie
Amy urodziła się w małej wiosce Millisle w hrabstwie Down w Irlandii w 1867 roku jako najstarsza z siedmiorga rodzeństwa. Jej rodzicami byli Ewangeliczni Chrześcijanie Catherine i David Carmichael. W młodości Amy uczęszczała do Harrogate Ladies College przez cztery lata.

Ojciec Amy przeniósł się z rodziną do Belfastu, gdy miała 16 lat, ale zmarł dwa lata później. W Belfaście Carmichaelowie założyli kościół Ewangeliczny o nazwie Welcome. W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku Carmichael rozpoczął niedzielne poranne zajęcia dla „szalików” (dziewcząt z młyna, które nosiły szale zamiast kapeluszy) w sali kościoła przy Rosemary Street. Ta misja szybko rozrosła się do kilkuset uczestników. W tym czasie Amy zobaczyła w The Christian ogłoszenie o żelaznym holu, który można kupić za 500 funtów i pomieścić 500 osób. Dwie darowizny, 500 funtów od Kate Mitchell i jedna działka od właściciela młyna, doprowadziły do wzniesienia pierwszej „Welcome Hall” na rogu Cambrai Street i Heather Street w 1887 roku.

Taka uwaga wyjaśnienia; gdy w nazwie pojawia się człon ”Hall”, to konstrukcja społeczności/kongregacji nawiązuje do tradycji . Chociaż członkowie tej tradycji są niezależni. „Bracia z Plymouth” zazwyczaj opisują siebie po prostu jako „Chrześcijanie” zebrani w imię Pana Jezusa. Teologicznie są to społeczności ewangeliczne i dyspensacyjne. Są konserwatywnym nurtem i mają tendencję do współpracy z innymi zgromadzeniami tylko wtedy, gdy istnieje porozumienie doktrynalne. W Polsce ich odpowiednikiem jest Kościół Wolnych Chrześcijan. (wszystkie rozwinięcia w linkach poniżej).

Amy kontynuowała pracę w Welcome Hall, dopóki nie otrzymała powołania do pracy wśród dziewcząt z młyna w Manchesterze w 1889 roku, skąd przeniosła się do pracy misyjnej za granicą, pomimo problemow z nerwoból. Na konwencji w Keswick w 1887 r. usłyszała, jak Hudson Taylor, założyciel China Inland Mission (CIM), mówił o życiu misjonarskim; wkrótce potem przekonała się o swoim powołaniu do pracy misyjnej. Zgłosiła się do China Inland Mission i mieszkała w Londynie w domu szkoleniowym dla kobiet, gdzie poznała pisarkę i misjonarkę do Chin Mary Geraldine Guinness, która zachęciła ją do kontynuowania pracy misyjnej. Carmichael była gotowa do wypłynięcia do Azji, ale ustalono, że jej stan zdrowia czyni ją niezdolną do pracy. Odłożyła swoją karierę misjonarską w CIM i później zdecydowała się wstąpić do Kościelnego Towarzystwa Misyjnego.


Praca w Indiach
Początkowo Carmichael udał się do Japonii, pozostając przez piętnaście miesięcy, ale wrócił do domu ze względów zdrowotnych. Po krótkim okresie służby na Cejlonie (Sri Lanka) udała się dla zdrowia do Bangalore w Indiach, gdzie zdecydowała się pozostać, aby kontynuować pracę misjonarską. Została zamówiona przez Misję Kościoła Anglikańskiego. (Kościół Anglikański wtedy głosił jeszcze Ewangelie, a nie politykę i równouprawnienie jak to się dzieje dzisiaj). Najbardziej godną uwagi pracą Carmichaela była praca z dziewczętami i młodymi kobietami, z których niektóre zostały uratowane przed zwyczajami równoznacznymi z przymusową prostytucją (tj. Devadasi).

Carmichael założyła Dohnavur Fellowship [6] w 1901 r., aby kontynuować swoją pracę [7], jak później napisała w The Gold Cord (1932). Dohnavur znajduje się w Tamil Nadu, trzydzieści mil od południowego krańca Indii. Nazwa pochodzi od hrabiego Dohna, który początkowo ufundował niemieckich misjonarzy w miejscu na początku XIX wieku, na którym następnie ks. Thomas Walker założył szkołę. Wspólnota Carmichaela przekształciła Dohnavur w sanktuarium dla ponad tysiąca dzieci. Carmichael często powtarzała, że jej służba ratowania dzieci świątynnych rozpoczęła się od dziewczyny o imieniu Preena. Stając się sługą świątynnym wbrew jej woli, Preena zdołała uciec. Amy Carmichael zapewniła jej schronienie i oparła się groźbom tych, którzy nalegali, aby dziewczyna została odesłana bezpośrednio do świątyni, aby mogła kontynuować swoje zadania seksualne, lub do jej rodziny, aby mogła wrócić do świątyni w bardziej pośredni sposób. Liczba takich incydentów wkrótce wzrosła, rozpoczynając w ten sposób nową posługę Amy Carmichael.

Próbując uszanować kulturę indyjską, członkowie organizacji Dohnavur nosili indyjskie stroje i nadali uratowanym dzieciom indiańskie imiona. Sama Carmichael ubrała się w indyjskie stroje i ufarbowała skórę ciemną kawą. Podczas służby w Indiach Carmichael otrzymał list od młodej kobiety, która rozważała życie misjonarskie, z pytaniem: „Jak wygląda życie misjonarskie?”. Carmichael odpisał: „Życie misjonarskie to po prostu szansa na śmierć”.

W 1912 r. dostępne były pieniądze i pracownicy, którzy pomogli sfinansować szpital w Dohnavur. Do 1913 roku Dohnavur Fellowship służyło 130 dziewczętom. W 1918 Dohnavur dodał dom dla młodych chłopców, wielu urodzonych w byłych prostytutkach świątynnych. Tymczasem w 1916 roku Carmichael założył protestancki zakon zwany Siostrami Wspólnego Życia.

Ostatnie dni i dziedzictwo
W 1931 roku upadek poważnie zranił Carmichael i przez większość ostatnich dwóch dekad pozostawała przykuta do łóżka. Kontynuowała jednak pisanie, publikując 16 dodatkowych książek (w tym His Thoughts Said… His Father Said (1951), If (1953), Edges of His Ways (1955) i God’s Missionary (1957)), a także poprawiała inne wcześniej publikowała. Biografowie różnią się co do liczby jej opublikowanych prac, które mogły sięgać 35 lub nawet 72, choć tylko kilka pozostaje w druku do dziś.

Carmichael zmarła w Indiach w 1951 roku w wieku 83 lat. Poprosiła, aby nie kładziono kamienia na jej grobie w Dohnavur.

Inni chrześcijańscy misjonarze cytowali ją jako osoba która wywarła na nich wpływ.

Indie zdelegalizowały prostytucję świątynną w 1948 roku. Jednak Dohnavur Fellowship nadal wspiera około 500 osób na 400 akrach z 16 żłobkami i szpitalem. Fundacja jest teraz prowadzona przez Indian pod jurysdykcją C.S.I. Diecezja Tirunelveli , założona w 1896 r. Zmienione zasady uznające prawo indyjskie wymagają, aby wszystkie dzieci urodzone lub przywiezione do Dohnavur były wysyłane na edukację w szóstej klasie. Co więcej, od 1982 roku niemowlaki są raczej adoptowane niż pozostające w społeczności.

Amy jest wspominana w Kościele anglikańskim, a w Australii jej imię nosi College w Morayfield, Moreton Bay Region.

Na podstawie;